Wie was Roy Lichtenstein?
Roy Lichtenstein (1923 – 1997) was een Amerikaanse pop-art kunstenaar. Hij ontwikkelde tussen 1957 en 1961 zijn eigen stijl en vond hierbij inspiratie in striptekeningen. De strip was een Amerikaanse uitvinding waar iedere Amerikaan vertrouwd mee was en vertegenwoordigde als geen ander de huidige tijd, wat ideaal was voor pop-art. Lichtenstein nam de commerciële druktechniek Benday Dots systeem over, waar onder andere striptekeningen in waren gedrukt.
Lichtenstein koos plaatjes uit striptekeningen en trok deze uit hun context door achtergrondinformatie weg te laten en de afbeelding uit te vergroten. Hij tekende striptekeningen nooit volledig over, maar probeerde er wel zo min mogelijk verandering in aan te brengen. Soms combineerde hij verschillende elementen uit verschillende striptekeningen met elkaar om zo tot een nieuwe afbeelding te komen.
Naast striptekeningen liet Lichtenstein zich ook inspireren door beelden uit de reclame. Tevens schilderde hij enkele werken van beroemde kunstenaars (bijvoorbeeld Mondriaan, Picasso, Matisse en Monet) na in zijn eigen stijl. Lichtenstein was de eerste pop-art kunstenaar die zijn kunstwerken sterk uitvergrootte. Hiervoor maakte hij gebruik van een projector.
Lichtenstein schilderde vooral met de primaire kleuren, waarbij hij af en toe ook de kleur groen gebruikte. De contouren in zijn werk waren veelal gemaakt van dikke, zwarte verf.
Lichtenstein maakte in zijn werk veel gebruik van stereotype situaties en personages. De personages in het werk van Lichtenstein zijn vaak emotioneel, maar reageren daarbij zo clichématig dat ze daardoor juist oppervlakkig worden. Hierdoor roepen de kunstwerken over het algemeen geen medelijden op bij het publiek.
Een van de personages die Lichtenstein veel gebruikte in zijn werk is die van een mooie vrouw. Deze vrouw was op een zeer clichématige manier getekend, waardoor ze onpersoonlijk overkomt. Ze vertegenwoordigd de gemiddelde Amerikaanse vrouw. Je kunt haar bijvoorbeeld vinden in het kunstwerk ‘Drowning Girl’.
Lichtenstein maakte in zijn werk tevens veel gebruik van tekstballonnen. Deze tekstballonnen herhalen niet wat uit de tekening al blijkt, maar dienen ter verduidelijking van de situatie. Een voorbeeld van een tekstballon kun je ook vinden in het kunstwerk ‘Drowing Girl’.
Lichtenstein kreeg van de abstracte expressionisten uit zijn tijd veel kritiek. Hij kon echter zelf ook kritisch zijn. Zo is de serie Brushstrokes een kritische noot naar de abstracte expressionisten. Bij de abstracte expressionisten ging het om de unieke, spontane schildersgebaar en niet om repliceerbare kunst en massaproductie. Lichtenstein toonde in de serie Brushstrokes schilderijen en sculpturen die bestonden uit sterk vergrote ‘spontane’ penseelstreken. Deze waren echter opgebouwd uit de Benday dots, waardoor van spontaniteit juist absoluut geen sprake was.
Lichtenstein koos plaatjes uit striptekeningen en trok deze uit hun context door achtergrondinformatie weg te laten en de afbeelding uit te vergroten. Hij tekende striptekeningen nooit volledig over, maar probeerde er wel zo min mogelijk verandering in aan te brengen. Soms combineerde hij verschillende elementen uit verschillende striptekeningen met elkaar om zo tot een nieuwe afbeelding te komen.
Naast striptekeningen liet Lichtenstein zich ook inspireren door beelden uit de reclame. Tevens schilderde hij enkele werken van beroemde kunstenaars (bijvoorbeeld Mondriaan, Picasso, Matisse en Monet) na in zijn eigen stijl. Lichtenstein was de eerste pop-art kunstenaar die zijn kunstwerken sterk uitvergrootte. Hiervoor maakte hij gebruik van een projector.
Lichtenstein schilderde vooral met de primaire kleuren, waarbij hij af en toe ook de kleur groen gebruikte. De contouren in zijn werk waren veelal gemaakt van dikke, zwarte verf.
Lichtenstein maakte in zijn werk veel gebruik van stereotype situaties en personages. De personages in het werk van Lichtenstein zijn vaak emotioneel, maar reageren daarbij zo clichématig dat ze daardoor juist oppervlakkig worden. Hierdoor roepen de kunstwerken over het algemeen geen medelijden op bij het publiek.
Een van de personages die Lichtenstein veel gebruikte in zijn werk is die van een mooie vrouw. Deze vrouw was op een zeer clichématige manier getekend, waardoor ze onpersoonlijk overkomt. Ze vertegenwoordigd de gemiddelde Amerikaanse vrouw. Je kunt haar bijvoorbeeld vinden in het kunstwerk ‘Drowning Girl’.
Lichtenstein maakte in zijn werk tevens veel gebruik van tekstballonnen. Deze tekstballonnen herhalen niet wat uit de tekening al blijkt, maar dienen ter verduidelijking van de situatie. Een voorbeeld van een tekstballon kun je ook vinden in het kunstwerk ‘Drowing Girl’.
Lichtenstein kreeg van de abstracte expressionisten uit zijn tijd veel kritiek. Hij kon echter zelf ook kritisch zijn. Zo is de serie Brushstrokes een kritische noot naar de abstracte expressionisten. Bij de abstracte expressionisten ging het om de unieke, spontane schildersgebaar en niet om repliceerbare kunst en massaproductie. Lichtenstein toonde in de serie Brushstrokes schilderijen en sculpturen die bestonden uit sterk vergrote ‘spontane’ penseelstreken. Deze waren echter opgebouwd uit de Benday dots, waardoor van spontaniteit juist absoluut geen sprake was.